Roman/tik/ - Bölüm 3

Kristal bir fanusun içindeydi. Gördü, kilden, atmıyordu kalbi. Kristali kırdı, şimdi ellerindeydi kalp. Üzerine yapışan yılları kazıdı tırnağıyla, kanı akmadı; ama canı acıdı. Kil bana mısın demedi, yıllar izin vermedi bulmasına, kalbin içinde. Kilin katmanları vardı; kimi yerlerde hüzünler, ölmekten beter eden acılar; aşkın olduğu yerler pıhtılarla kaplanmıştı. “Açık yaram yok.” dedi, “Oh, ne iyi.”. “Her şeye rağmen öndeyim hoyrat ellerden, kendi yaralarımı ben kapattım, gözyaşımla yoğurduğum killerden.”
“Onun ne suçu var ki…” diye düşündü, ağlayamadan… “Ben sadece kendi şanssızlığımı yaşıyordum, masumdu o. Beni ne görüyor ne de duyuyordu. Ayrı hayatlardı bizimkisi, kırık… Zaman zaman birbirine karışan yalnızlıklarımız dışında hiçbir şeyi paylaşmıyorduk. Paylaşmayan bendim, o değil. Onu yok ettim, başkaları elimden almasın, kimse için atmasın diye…

Şiirleri hatırladım, hep unuturdum.
Ve aslında hiçbir yol A kentine çıkmıyordu.
Ben yoktum.
Bir karakter olarak ben yoktum.

Hiç-
/ti/m.

I.A.